Kung Fu
David Carradine als Kwai Chang Caine

Kwai Chang Caine, een half-Chinees, half-Amerikaan en Shaolin priester, was de ster van de serie "Kung Fu," die in 1970 voor drie seizoenen op tv was. David Carradine kreeg de rol min of meer per ongeluk, de reeks was oorspronkelijk uitgedacht voor Bruce Lee.

In tegenstelling tot zijn rol van spirituele Shaolin priester is Carradine een onaangename en enigszins gestoorde dronkaard. Volgens mensen uit zijn omgeving is hij geneigd tot gewelddadige uitbarstingen, scheldpartijen en vandalisme. Bij momenten lijkt hij te geloven dat hij in werkelijkheid Kwai Chang is. Hij heeft enkele videos en boeken gemaakt over kung fu en tai chi, hoewel hij geen enkele kennis op dit gebied bezit. In zijn book “endless highway” vertelt hij over zijn leven, zijn drugsmisbruik en alle vrouwen die hij heeft gehad. “Je kan gerust vegetarier zijn en toch vodka drinken,” aldus David. Hij raakte eens high op peyote (een hallucinogene drug), waarna hij in zijn blootje de huizen van al zijn buren binnendrong om hun tv af te zetten. Hij vertelt erbij hoe hij de volgende dag nog in staat was ‘om een kung-fu gevecht te doen.’

In tegenstelling tot een algemeen verspreid geloof is ‘kung fu’ geen krijgskunst, vechtsport of verdedigingstechniek. Het Chinese woord ‘kung fu’ betekent training, oefening. Ademhalingsoefeningen zijn een ‘kung fu’, toonladders spelen op de piano is ‘kung fu’. Het begrip stemt overeen met het Japanse ‘keiko’.

Welke krijgskunst is David Carradine dan meester? Geen enkele. Alle bewegingen die hij doet in de Kung Fu reeks, worden hem voorgedaan door de stuntmannen. Hij geeft les, en heeft een boek en enkele videos uit over een onderwerp waar hij niets van afweet.

Spirit of Shaolin, A Kung Fu Philosophy

Dit boek gaat eigelijk niet over Kung Fu, maar over hemzelf op TV. Er zijn een aantal foto’s waarin David zijn onkunde demonstreert, zogezegd beoefent hij Zuidelijk Shaolin Kung Fu, maar wat hij toont lijkt daar niet bijzonder op. Zijn uitleg is echter kostelijk:
“Ik bestudeerde Hungar, zwarte tijger, tijger kraanvogel, en bepaalde beschermende, versterkende, genezende en herstellende standen, bewegingen en combinaties van de Zuidelijke stijlen. Al deze Zuidelijke training was diep gedompeld in intern ki, uitgedrukt met grote kracht, samen met machtige externe spierkracht, zij aan zij met de ki…”

Het book bevat nog enkele pareltjes, zoals wanneer David Carradine vertelt over de samenwerking met Chuck Norris tijdens het filmen van "Lone Wolf McQuade": "Ik heb veel respekt voor Chuck, en hij voor mij. Chuck zegt dat ik bijna zo goed ben in de krijgskunsten als hij is in het akteren.” (Bwahahaha!)

Het beste stuk van het boek is achteraan, waar hij definities geeft van andere krijgskunsten. Dit is genoeg om dagenlang te lachen (of the huilen, als we bedenken dat sommige mensen dit boek zullen kopen en geloven dat er betrouwbare informatie in staat). Dit deel toont overduidelijk de onwetendheid van David Carradine. Helaas kan ik de gruwelijke taalfouten niet mee vertalen, maar hier volgt een staaltje: (voor wie traag is van begrip: wat volgt is geen betrouwbare informatie!)

Krijgskunsten de wereld rond
door David Carradine

Jui Jitsu: (het is zo geschreven in het boek.)
Jui jitsu betekent “grijpen". De roem van jui jitsu in het westen dateert van het gebruik door de Amerikaanse commando’s tijdens de tweede wereldoorlog. Het is een Japanse stijl afgeleid van het Chinese chen na, of “grijptechnieken”. Elk kungfu systeem heeft deze grijptechnieken. Jui jitsu concentreert er gewoon meer op. Tijdens zijn evolutie raakte deze stijl gekenmerkt door een zekere brutaliteit. Men grijpt niet alleen, men trekt, draait en wringt. Jui jitsu wedstrijden zijn zeldzaam geworden door hun reputatie te eindigen met gebroken of verbrijzelde armen en benen. Vandaag wordt het meer geleerd als verdediging tegen verkrachters en rovers.

Judo:
Een afgeleide van jui jitsu dat zich beperkt tot 1 techniek, het gebruik van de kracht van de tegenstander in zijn nadeel. Het bestaat in hoofdzaak uit het kanaliseren van de agressieve energie van de aanvaller naar een val of klem. Judo was de eerste vechtkunst geleerd in amerikaanse scholen.

Karate:
Een Japans systeem, uiteraard afgeleid van kung fu; aangepast aan de eigenaardigheden van de Japanse kultuur, ideologie en gebruiken, waarvan de meeste ook teruggaan op Chinese modellen. De verschillen zijn voorspelbaar: opzichtige, rechtlijnige technieken, beperkt tot onmiddelijk resultaat. Training is zeer gestruktureerd, ritualistisch en hard - bijna een beproeving - en extreem competitief.

Tai kwondo:
Gedefinieerd als Koreaans karate. De ontwikkeling van systemen op het vasteland van Azie heeft echter meestal een voorsprong op de eilanden. (nota: Korea is geen eiland)

Aikido:
(nota: dit is ongeveer de beste.)
Een vorm van tai kwondo waarin, naar men zegt, men vermijdt de tegenstander te vernederen of gezichtsverlies te doen leiden, terwijl men hem tegelijk min of meer vernietigt. Gewelddadige aktie met beleefdheidsrituelen toegevoegd.

Hapkido:
Een systeem dat concentreert op zoveel mogelijk schade toebrengen op zo kort mogelijke tijd. Typisch, als een hapkido beoefenaar een slag geeft, blijft hij slaan tot de tegenstander neerligt, gebroken, bewusteloos en mogelijk dood. Het meest karakteristieke aspekt is het aandringend binnendringen in de ruimte van de tegenstander…

Shotokai: (het is zo geschreven in het boek.)
Karate variant opgericht in Tokyo rond 1926. Het probeert karate op te tillen van een sport tot een levenskunst.

Sumo:
Wedstrijd waarin twee enorm grote tegenstanders elkaar proberen neer te gooien of uit de ring te duwen, louter door hun gewicht. Er wordt gezegd dat in de oude (thans verboden) keizerlijke wedstrijden, de winnaar het hart of enkele ribben van de verliezer aan de keizer presenteerde.

Ninjitsu:
De kunst van de moordenaar; een esoterische discipline, gehuld in geheimhouding; gebruikt speciale werktuigen, truuks, drugs en vergif, technieken van onzichtbaarheid en misleiding, hypnose en foltering. Veel occulte en paranormale aspekten zijn verbonden met deze mysterieuze cultus. Het systeem gebruikt stukjes en beetjes van andere disciplines, zoals over muren klimmen, scheikunde en acrobatie. Verdeeld in twee hoofdscholen, de Zwarte en de Rode, die verschillen in ideologische kwesties.

Er is ook nog Samurai, een Japanse krijgskunst, en Shogun, ook een krijgskunst, verwant met Samurai, en nog vele andere grollen, maar ik ben momenteel te hard aan het lachen...